Flert (jo normal) ?

Tregim nga
Partizan Cene


Kishte disa minuta që ishte larguar një autobus , dhe unë isha ndër të parët që po prisja autobusin tjetër , të linjës Vlorë -Tiranë .
Një grua plakë e cila si duket akoma nuk e kishte marrë vesh që , gjërat kishin ndryshuar , pyeti dikë më tutje se ku ishte sporteli i biletave .Ajo mori një përgjigje të " thatë " nga një djalosh ;
-Jo moj nënë , biletat i pret shoferi në autobus .
Kjo retorikë e atij djaloshit , mua se si më krijoi një ndjenjë mirësie , pasi fjalët nga goja e tij pikuan ashtu si pikon pika e ujit kur mbyllet çezma . Ndaj gjeta edhe unë rastin që ta pyes , për punën time , se mu duk që dinte diçka më shumë :
 - Nuke e di , a ka autobus tjetër tani shpejt për në Tiranë ?
- Sigurisht , për pak do të vijë autobusi tjetër . Mos u mërzit se autobusat tashti janë shumë , por ky  si duket , pret që të ketë njerës këtu , pastaj do vijë të mbushet .
Kaq tha djaloshi , dhe filloi të merrej me disa bagazhe të tijat.
  Po ashtu edhe unë , pasi mora një bidon me ujë që kisha në çantën e vogël , e hapa dhe fillova të pija ujë pak e nga pak , sikur të doja në këtë mënyrë të vrisja kohën deri sa të vinte autobusi i linjës që prisja .
Megjithse ishim në Stacion të Autobusëve , asgjë nuk kishte që të ta kujtonte këtë gjë , veç kur të vinte autobusi dhe të priste deri sa të mbushej me pasagjerë .
 Vendi ku ne i thoshnim Stacioni i Autobusëve , ishte një shesh në anë të rrugës , i shtruar me një çakëll të imët , që kur binte shi e thithte ujin si sfungar dhe , në kohën kur vapa shtrëngonte më shumë, ai çakëll dukej se ziente ashtu si orizi për pilaf kur i thahet uji në tenxhere .!
 Kështu që me hapa të ngadaltë , fillova të mas shtresën e çakllit duke sjellë ndër mend lloj-lloj çopëza mendimesh .
I përhumbur në rutinën e pritjes , veshi kumboi nga një zë i bukur , i cili më erdhi nga mbrapa kurrizit :
- Autobusin prisni ?
Ai nuk ishte një zë i zakonshëm . Ose të paktën kështu mu duk mua . Ai togfjalësh , kumboi aq pastër dhe birësues , sa shpoi menjëherë thellë në ndjesinë time . Ktheva kokën dhe zëri nuk më zhgënjeu .
Para syve të mi, ishte një zonjë me trup mesatar , me një shëndet shumë të pranueshëm , dhe me linja perfekte të trupit , që e bënin shikimin të rrëshqitte detyrimisht , nga koka tek vithet dhe deri tek pulpat e bëshme por shumë të drejta të këmbëve . Vetëm me atë shikim arrita të kuptoj se kisha përpara një grua jo vetëm të bukur por edhe të sjellshme dhe plotë edukatë !
- A vonon shumë , vazhdoi ajo të më zgjonte nga letargjia momentale ku më çoi prania e saj .!
- Nuk e di , i thashë,  nuk udhëtoj shpesh me autobus , por dikush më tha se vjen tani .
- Ehh shyqyr, se nuk kam durim të pres shumë !
Kështu pshertiu ajo dhe zuri vend në këmbë në anën e fushës me çakëll , disa metra larg meje .
Mua sikur filloi të më zërë vapa , megjithse ishte ditë vjeshte dhe temperaturat kishin rënë ndjeshëm . Por duke e parë atë qënie femërore , mendja më shkoi tek mosha e saj . Kushdo mund ta ngatërronte . Megjithatë , ajo i kishte vitet , por ato sikur kishin harruar ta rrudhnin  fytyren e saj .Pra ajo nuk e  kishte fyshkjen e zakonshme që pësojnë gratë , kur u ikën mosha .
Pr Nderkohe  unë i perva një moshë , mes  të dyzetave .!Që kishte vite mbi supe , e kuptova nga rrudhat në qafën e saj ,të cilat nuk kishin mundur që të  fsheheshin  as nga manteli i hollë i makiazhit që ajo kishte bërë .!
 Meditimi  e vrau shpejt kohen dhe sikur, Zoti ta kishte dëgjuar pshertimën e saj , autobusi erdhi dhe u parkua para nesh që prisnim aty për disa minuta .
 Nga dera doli një djalosh i ri i cili filloi të bënte telllallin e zakonshëm , për të njoftuar kklientët .
- Fier , Lushnje , Durrës , Tiranë , nga ana tjetër çoni bagazhet . Në fillim kush është për në Tiranë ju lutem !
Edhe unë , edhe ajo gruaja meqë ishim afër autobusit , u afruam tek dera , por asnjë nga ne nuk kishte bagazhe .Tek dera e autobusit , na priti një trashaluk , (me siguri do të ishte shoferi ) i cili na zgjati biletar , duke na marrë paratë që i kishim gati në duar ...
E kështu , nën rrëmujën e shumë pasagjerëve që tashmë filluan të shtyheshin mbas nesh , u futa në autobus , duke zënë një vend komod , aty nga fillimi , ne sendiljen ku shkruheshin numrtat pesë e gjashtë . Në dorë kisha një çantë të vogël të cilën e sistemova mbi kokë tek vendi bosh , dhe po qëndroja në pritje .
   Mbas disa çastesh , përsëri zëri melodios , më kumboi nga fare afër :
- Nuk do keni problem të ulem edhe unë tek kjo sendile ? Pyeti ajo , dhe pa marrë përgjigje u ul në vendin bosh në krah të djathtë timin.
Nuk fola menjëherë , pasi fillova të djersij , dhe krahariri  po lëvizte disi më me rrëmujë , duke më bërë që edhe sytë të hapen disi më shumë se normalisht .Mendimi se do ta kisha kaq pranë për gjithë rrugën , nuk e di pse më shumë më turbulloi , dhe pse jo edhe  më gëzoi .!!
 Sytë e mi shkuan menjëherë tek gjunjët që u zbuluan disi më shumë nga lëvizja e saj gjatë uljes .Ajo e pa , që unë i ngula sytë aty , dhe si për të më larguar " vëmendjen" më tha prapë me një buzëqeshje tejet të këndshme :
- Mua nuk më pëlqen të rri nga dritarja se ashtu më merren mendtë kur shikoj rrugën që fshihet me shpejtësi poshtë meje .
Sa bukur e tha . Duket se është një njeri me kulturë dhe mbi të gjitha e shkolluar .
Buzëqeshja e saj në këtë rast ishte pak me hile , pasi e kuptoi , që me lëvizjet " e kota " që po bënte ,do të tregonte prapë gjunjët  e saj të lëmuar !
 Nuk u vonuam shumë . Autobusi filloi të lëvizë , ndërkohë, që mbrapa kishte ende vende bosh . Si duket kjo e bënte  atë trashaluqin që , nga dritarja të gërthiste fort : Hajde Tirana !
Autobusi doli nga qyteti dhe po ngjiste kodrat që e ndanin qytetin e Vlorës , nga fusha e Levanit dhe Fieri ..
 Ora po shkonte shtatë  në mbrëmje , dhe Dielli sapo kishte filluar të zhytej në detin e math të përtejm Hapsirës .Me këtë rast soditja kur autobusi kalonte në rrugët paralel me pamjen e Vlorës , ishte një kënaqësi e pa diskutueshme !
 Në kontras me mua , gruaja dukej shumë e qetë , dhe nuk e shqetësonte aspak prania e ime . Ndaj e mori e para fjalën :
 - Në Tiranë po shkon "
- Po , në Tiranë , se pastaj do të marr trenin për në Lezhë aty ku jam edhe me punë .
- Aa , bukur , do ta kemi bashkë rrugën , se edhe unë kisha në plan të ndaloja në Durrës , por them të shkoj në Tiranë ..
Kjo që tha , ma turbulloi akoma më shumë lëngun në kokë . Pse do të ndalonte në Durrës por tashti do të shojë në Tiranë , mendoja naivisht unë .!
 - Çfar pune bëni ? Më pyeti ajo , duke vazhduar bisedën me mënyrën e saj .
 - Jam oficer , i thashë , por kam disa muaj që  pres lirimin !
  - Lirimin , pse ?
  - Por tashti kuptohet , dikur kishim arsye dhe aq më shumë kishim kënaqësi për uniformën e oficerit , por edhe për atë punë dhe atë rrogë . Tashti gjërat ndryshuan dhe me rrogën që marrim nuk ia vlen . Mendoj të merrem me ndonjë bisnes familjar , ose , edhe mund të largohem jashtë shtetit .
- Ehh sa i kam admiruar ushtarakët .!
- Ashtu ? Bukur , por të gjitha gratë i kanë admiruar ata .!
- Po , por unë kam qënë ndofta e veçantë .
- Ja , rasti është që në sendilen e autobusit u ule me një ushtarak ..!
 Megjithatë pata përshtypjen se ajo nuk më dëgjoi . Që në momentin që u ul tek sendilja përkrah meje , ajo nuk dukej e qetë . Gjithmon lëviste me shkak dhe pa shkak . Ajo që më bëri më shumë përshtypje ishte se, nuk po reagonte fare nga natyra e bukur e gjirit të Vlorës . Ndaj vendosa të ngacmoj bisedën .
- Nuk të pëlqen Vlora ?
- Ehhh , kujt do ti pëlqente burgu ! Kështu tha ajo si nëpër dhëmbë , dhe hodhi një shikim të shpejtë drejt meje , dhe përsëri koka e saj u kthye nga xhami i dritares ...
Për disa çaste , nuk folëm , pasi unë po bluaja në mendje atë që ajo më tha , ndërsa ajo po shikonte pamjen  e kuqërremte , ku dielli kishte filluar të përgjysmohej dhe të zhytej thellë - thellë  në horizont .!
 Por ajo vet e theu heshtjen .
- Jeni me shërbim në Vkorë ?
- Jo , i them , jam nga Vlora .!
- Aaa, qënkemi patriot , akoma më mirë , tha ajo me një buzëqeshje të thatë .
- Po ju , çfar pune bëni ?
- Edukatore kopshti , u përgjigj prerë . !
- Është kënaqësi të punosh më vocrrak . keni një punë shumë të mirë ..
- Dakort për ty , por unë nuk do ta thoshja ashtu .
- Pse ?
- Sepse për mua ajo punë , ka qenë një burg , i vërtetë , larg shoqërisë , larg jetës  , larg njohjeve , dhe përfundimisht me një martesë të pafat , ku burrin tim e kisha për dashnoret e tij dhe asnjëheherë për vete  dhe për shtëpi .!
- Pra ,me sa kuptoj unë je e ndarë nga burri , apo jetoni bashkë akoma !? .
 Në këtë rast sytë e saj u hapën më shumë , sikur donin të nxirrnin jashtë akoma më të plotë mërzitjen dhe mllefin e bërë ngurç mbrenda saj . Kështu e shpërfytyruar , ktheu menjëherë një përgjigje psherëtuese :
  - Eeeehhh sikur të ishte kaq e thjeshtë . !
 Në këtë çast koka e saj u afrua më shumë afër supit tim , gati sa nuk u mbështetë në të .
Unë lëviza disa centimetra drejt dritares , për tu larguar , por nuk ishte e thënë . Ajo u afrua më shumë . Për momentin ndjeva se po ngushtohesha  më shumë drejt dritares .
  Me bisedën që bëmë me zonjën , nuk e kisha vënë re se kishim kaluar edhe Fierin dhe po i afroheshim qytetit të Lushnjës . Vija e bardhë në krahun e djathtë të rrugës , ishte shoqja e pa ndarë e pamjes sime , duke u humbur me shpejtësi në krahun tim . Për pak çaste e kisha humbur , dhe dremitja filloi të më rëndojë qepallat , ndaj koka mu lëkund dhe u vetmbështet në vendin e saj në sendile . Ajo me sa duket po bënte të njëjtën gjë , ose ashtu më dukej mua , pasi gjithmon përpiqej që ta drejtonte kokën që i largohej dhe i mbështetej tek sendilja .
 Ky përshtjellim natyral , më bëri që të më nbykkeshin qepallat  një farë kohe , dhe u përhumba në mbretërinë e gjumit , pa mundur të heq nga mendja mendimet që më erdhën pas bisedës me gruan që kisha në krah .
 Nuk e di a fjeta , ose më saktë sa dremita , por kur u zgjova , ndjeva supin tim të rëndohej . Shikoj se ajo , kishte mbështetur kokën e saj " fort " në supin tim dhe po flinte sikur të ishim çift .!!
Menjëherë me dorën e majtë , e largova kokën e saj nga supi im , dhe e lashë të lirë që ta komandonte vetë . Koka e femrës në krahun tim , nuk komandohej lehtë , pasi ajo në vend që ta vendoste në pjesën mbas saj në sendile , e vendosi duke u shtritë në gjunjët e mi . !!
 Nuk kisha pasqyrë që ta shikoja veten time  në fytyrë , por nuk besoj se ishte e nevojshme . E ndjeja thellë se isha bërë si karpuz i papjekur mirë , me atë të kuqen më afër rozës , që merr fytyra e ime , kur ndihem keq nga turpi .
Nuk eshte ne karakterin tim te perfitoj nga raste te tilla , dhe muk ngaterrohem me femra te panjohura !

 Ajo " u përmend " dhe sikur me habi  më shikoi dhe kqyrte fshehtas reagimin tim .!
- Më falni , po meqë koka ju ra mbi supin tim , desha që të të zgjoja , i thashë unë me zërin që kishte ndryshuar aq shumë sa mu duk se dikush tjettër foli  në vendin tim .
 - Jo jo , nuk ka gjë , unë e vendosa vetë , se këto sendiljet i kanë shumë të larta vendet ku vendoset koka .  -Me falni neqoftesee  keni problem !
- Thashë mos ti kishe problem .
- Përkundrazi , u ndjeva shumë mirë . Jeni një djalë i mirë !
- Kështu janë djemtë e mirë apo ashtu i bëni ju gratë komplimentat ??
- Unë nuk di shumë komplimenta , por mendoj se një femër ashtu si unë , do të ndihej mbrekullueshëm në supin e një bukuroshi si ty .
- Dakort , por ne nuk jemi njohur , dhe  megjithse ti më tregove diçka nga jeta e jote , unë nuk të kam treguar asgjë nga ajo e imja .
 Ky moment sikur krijoi një boshllëk . Unë që thashë ato fjalë , rruga përballë kalonte në sytë e mi duke u jeshiluar kaq shumë sa edhe ngjyra e zezë e asfaltit , më dukej një jeshile e thellë .!
  Por e mbushi ajo boshllëkun e krijuar , duke folë disi me zë më të lartë :
- Nuk më intereson shumë jeta e jote , pasi nuk kam ndërmend të martohem me ty , por do të më mjaftonte vetëm një takim i shpejtë , diku aty në Tiranë në ndonjë vend intim , pse jo edhe në ndonjë hotel dhe , kaq !!
 Kaq mjaftoi dhe unë u nxeha , u nxeha shumë .Mu duk se kaq shumë u rrit temperatura e trupit tim , sa filluan djersët të bulëzonin ballin dhe kraharorin tim . ! Kjo që thoshte ajo , çuditërisht ishte diçka që më kujtonte , ëndërrime marramendëse , mbasi shikoja ndonjë film me dashuri në televizor apo në kinema .
   Megjithse e dëgjova me shumë vëmendje , akoma nuk isha i sigurt për ato që dëgjova . Mos vallë më bënin veshët , apo mos kjo grua , ishte një grua e keqe që do të më fuste në ndonjë kurth nga ku nuk do të dilja pa u larë ??
 E ndërkohë , edhe pse mendimet më sillnin ndodhira horror  për kurthe dhe mashtrime , ndjeva mes këmbëve të mija veten time , që filloi të merrte terren , dhe organi seksual zuri pozicionin e tij makksimal , jashtë komandës së trurit dhe jashtë urdhërit momental të shpirtit . !
Në gjendeje " alarmi " trupi im filloi të lagej nga djersët . Në këtë moment , fillova të ndjej fërkimin e pulpës së saj me pulpën time . Instiktivisht e largova këmbën edhe njëherë , por pulpa e saj filloi të fërkohej lehtë dhe shumë tinëzisht mbas pantallonave të mia , duke ledhatuar pulpën time të djathtë . Kjo gjë më solli mornica në trup , duke mu bërë sikur shumë duar më fërkonin dhe më përkëdhelnin mbrekullisht .
Sytë e mi filluan të mbylleshin duke mos iu bindur asaj që unë do të kisha bërë në një moment normal .
Normal ??
Pra megjithë gjendjen e krijuar , edukata e ime më vuri ndërgjegjn në dilemë . Ajo që ndothte , a ishte normale ?Apo mos ishte ndonjë ëndërr që kurrë nuk realizohen dhe kur zgjohesh , shkrihesh i tëri nga ai që ishe në ëndeërr tek ai që je në realitet .?? Pse të mos jetë normale të kthesh flertin nga një grua ? Kush ma ndalon dhe pse ?
 ...Kur isha i vogël , mbaj mend se kur shëtisja në lëndinën në baçet poshtë shtëpisë sime , vetë fërkohesha pas hidhrave , me që llim që të skuqeshin këmbët , për të gjetur sebep që të mos shkoja në shkollë .
Por kurrë nuk do të më shkonte mendja se do të kishte një gjë tjetër , që po të fërkohesha prej saj do të skuqesha përsëri ashtu si dikurë nga hidhrat . Vetëm se skuqja në këtë rast nuk ishte në pulpat e këmbëve , por në fytyrën time , duke i bërë faqet e miaj si mollët në kohën e pjekjes .
 Mendimet sa vinin dhe përshtjelloheshin edhe më keq . Ajo afrohej e largohej duke më sjellë lloj lloj nddjesie , të cilat ndjenja e ime i largonte duke ruajtur vetëm njërën , atë të flertit seksual , i cili po më mbante akoma " në lojë" . Pra e gjithë kjo mu duk si një lojë e bukur , ku kishte fiiitues të dy anët . Nuk e di se çfar fitoi ajo , por di që unë , në fund të fundit po fitoja diçka : Një përvojë solemne që nuk e kisha provuar kurrë , ku një grua me eksperiencë , por fërkohej dhe po më ngacmonte seksualisht , duke më lumturuar , megjithse kisha ikur nga " normalja " e sjelljes sime ..!
 Eksperienca e saj apo , thjeshtë mosha e saj, bëri që ajo të kuptonte gjendjen time , ndaj që ta bënte akoma më të thellë detin ku më kishte futur , zgjati dorën dhe preku pantallonat e mia në pjesën e ngritur poshtë barkut . Drita e zbehtë që binte në autobus , i jepte më shumë mundësi zhvillimit të " horrorit " erotik që po më ndothte mua ..
Lumturimi sa vinte dhe rritej . Ajo u afrua akoma më shumë , ku trupi i saj u ngjash fortë përkrah meje , duke i dhënë në këtë mënyrë , mundësinë që edhe fytyra e saj të afrohej gati ngjitur me atë timen ! Unë tashmë isha në një varkë pa drejtim në detin e math të ndodhisë që po jetoja , dhe as që isha në gjendje të komandoja as veten dhe jo më shpirtin dhe aq më keq varkën . Kështu që e lashë të lirë të lundronte në detin e math pa komandë .
Dora ime , filloi ti bindej instiktit mashkullor , dhe ashtu i përhumbur , por tejet i ndjeshëm fillova edhe unë  ta eksploroj pjesën e gjokseve të saj , por gjithmonë duke ruajtur etiketën e mos parjes nga të tjerët .
 Kjo nuk mund të ndothte , pasi aty ku ishim të ulur ne , ishte autobusi po thuajse bosh .
 Nga mbrapa ndjeva dorën e saj që rrëshqiti drejtë pjesës mbas kokës , dhe buzët e saj u ngjeshën tek buzët e mia . Puthja ishte tejet e thellë sa veç frymëmarrja e ndërpriste herë mbas here . !
Në vesh dëgjova një psherëtimë dhe mbas saj pëshpëritje :
- Ooooohhh sa e kam pritur një çast të tillë .
- ..........!!
 Nuk fola gjatë për minuta dhe dhjetra minuta vazhdoi ky " duel" lumturie .As  nuk lëviza se , kështu do të largoja   kënaqësinë që po ndjeja . Për një çast heshtja më dha mundësinë të shikoja jashtë dritares së autobusit .Shikimi më tregoi se autobusi po futej në Tiranë ..
 - Erdhëm , i thashë asaj , dhe po shikoja nga dritarja .
 - Sa mirë , tha ajo shkurt dhe po rrëgullohej e po bëhej gati pët të zbritur ..
Ashtu edhe unë , mblodha veten dhe u rregullova , para se të ndezezhin brenda dritat e autobusit . Nuk voni gjatë , dhe autobusi ndaloi . U dëgjua zëri i shoferit trashaluq :
 Kujdes bagazhet . Mos harroni gjë se për disa ditë nuk do të jem këtë në linjë !!
Këto ishin fjalë që i dëgjoi veshi , por nuk u rregjistruan asgjëkundi , pasi mendja punonte në atë që, sa kohë do të më merrte akoma deri sa të shkonim në një hotel, për të mbaruar atë që kishim lënë përgjysmë me gruan që përherë të parë më bëri të bëj bashkë normalen me jo normalen , ashtu si bëhen bashkë lulet me të gjitha ngjyrat , kur e duam buqetën sa më të bukur dhe sa më të këndshme .
Ora ishte 23 e mbrëmjes . Rruga për në hotel ishte e pa ditur ashtu si edhe hotelin akoma nuk e dinim .
Nata mrekullonte me afshin e saj vjeshtor , ku vapa ja kishte lënë vendin freskisë ..!

 Partizan Cene
01 Tetor 2014

A E DINI SE ??

Nga Parizan Cene

Vendosa këtë titull për të ilustruar fotografin ë , jo pa qëllim .
Në fot tregohet një mbledhje me disa kongresmenë amerikanë të komisionit të jashtëm .
Për habinë tuaj ( kështu mendoj edhe unë ) në atë foto , në krah të Nikolla Geixh , i njohur në Shqipëri si mbrojtes i flakte në Kongresin amerikan të të ashtuquajturit Vori Epiri , qëmdron ish yëvëndës krzeministri dhe ish depudet dhe ish themelues i Partise Demokratike , Gramoz Pashko .
Në këtë mbledhje ( 28 qershor 1997 ) zoti Pashko ka mbajtur një fjalim , në mbrojtje të " autonomisë së Vorio Epirit " kërkesdë që Yoti Geixh e kishte bere zyrtarishtë pranë këtij komisioni në Kongresin Amerikan ..
Më tutje , i habitur dhe i suprizuar per fjalimin e Pashkoss ështe kongresmeni amerikan , miku i shqiptarëve , zoti Zhozef Diguardi , i cili po lufton per përkrahje amerikane në situatën e ndjerë që është Shqipëria në vitin e zi të 1997-es ..
Pasi mohoi babanë e tij Grnozi i zi , mohoi zyrtarishtë edhe vendin e tij , duke u rreshtuar pr dy para të qelbëta pëkrah armiqve të betuar të popullit tonë , siç është filogreku Nikoas Geixh !!
Turp është të thuash pak , por edhe tani mbas vdekjes , prokuroria duhet ta hetoje kete rast pasi Gramoz Pashko ka folur si ërfaqsues i popullit shqiptar ..
Në vitin 1998 në 7 prill ,afërsishtë një vit mbas kësaj ndodhie ,mbasu munda të marr lajmin nga dorë e dytë , unë kam botuar athet në Gazetën Koha Jonë një artikull , ku e denoncoja çmendurinë Pashko dhe kompani , por ather zoti Pashko mu përgjigj :
" Me gënjeshtra , nuk mund të jesh gazetar i mirë ". Meqë nuk e kisha mundësinë e Fotografisë , nuk kisha argumenta të mëdhaja , dhe e lashë me kaq .. Por koha më shpërbleu ..
Sot miku im , historiani Arben Llalla e solli dhe e reklamoi këtë foto dokument në portalin Albeu !!( E falnderoj nxehtësishtë )..

Së shpejti do të ribotoj artikullin tim të dikurshëm në Koha Jonë ...Mbase edhe aty ku është zoti Pashko do të marrë pas ato që tha atherë për mua në përgjigjen për artikullin !

Provokacioni i 1949 -es . ne foto dokument !

Nga Gjergj Thanasi

Komunistët grekë dhe krahu i tyre i armatosur DSE (Ushtria Demokratike Greke) në pranverën e vitit 1949 gjendeshin në dilemë midis Titos dhe Stalinit. Tito ishte përkrahësi kryesor i komunistëve grekë në terren (armatime, logjistikë, kampe stërvitore në Maqedoninë titiste, spitale, informacione nga OZNA kundërUshtrisë Kombëtare të Mbretit Pavllo etj). Ndihma nga Bullgaria dhe nga Shqipëria, kryesisht armatime, municione trofe të furnizuara nga depot e Ushtrisë së Kuqe, si edhe përkrahja logjistike ishin ku e ku më inferiore sesa ajo e Titos, që organizohej në terren nga komunisti sllavo-maqedonas Llazar Kolishevski. Nga ana tjetër Stalini duke e njohur mirë impenjimin anglo-amerikan për ta mbajtur Greqinë me çdo çmim në kampin perëndimor, me urtësi kishte vendosur t’i përmbahej pazarit të Jaltës. Stalini njëlloj si Çurçilli, që nuk mund të fillonte Luftën e Tretë Botërore për të mbrojtur Poloninë nga okupacioni komunist, nuk mund të përballej ushtarakisht me anglo-amerikanët dhe jo vetëm për ta shndërruar Greqinë në satelitin e rradhës të Moskës. Përçarja në rradhët e komunistëve grekë dhe të DSE-së, ushtrisë së tyre, i krijoi mundësinë Mareshalit Papagos heroit të luftës kundër italianëve tetor 1940 deri në prill 1941, që t’i lante hesapet me komunistët grekë një herë e mirë. Mareshali Papagos dhe Mbreti Pavllo si grekë të mirë që ishin, njëlloj si në nëntorin e vitit 1940 shpresonin, që me një gur të vrisnin dy zogj. Nga njëra anë donin ta neutralizonin rrezikun komunist me armë dhe masakra, nga ana tjetër me sebepin e ndjekjes me luftim të bandave komuniste të EAM-it të përfaqësuara nga DSE-ja, të hynin në territorin shqiptar duke shpresuar në një rektifikim të kufirit shqiptaro-grek. Me rektifikim kuptohej minimumi, kalimi në Greqi i të paktën 14 fshatrave të zonës së Devollit, përfshirë dhe gjysmën shqiptare të fshatit Rakickë dhe maksimumi një autonomi shumë e zgjeruar për të ashtuquajturin Vorio Epir, ku krahas Korçës, Gjirokastrës dhe Sarandës do përfshiheshin edhe fshatrat e Bregut deri në Kudhës e Llogara.
Pikërisht Provokacionet e gushtit 1949 e kanë zanafillën në këtë projekt politiko-ushtarak të Mareshalit Papagos dhe Mbretit Pavllo. Gjen.majori Van Flint, autoriteti më i lartë amerikan në Greqi, mbylli njërin sy për këto sulme kundër territorit shqiptar. Gjenerali amerikan donte të testonte soliditetin e regjimit komunist në Shqipëri si edhe gadishmërinë e Stalinit për të përdorur forcën ushtarake për të mbrojtur satelitët e tij në Europën Lindore. Van Flinti bënte pjesë në ato qarqe ushtarakësh dhe politikanësh amerikanë, që kërkonin që politika e bllokimit të Bashkimit Sovjetik të shkonte më tej, deri në përpjekje për të shkëputur nga Moska edhe me forcën e armëve ndonjë nga satelitët e saj më vulnerabël, më të pambrojtur ushtarakisht d.m.th, ku kishte pak ose aspak prezencë ushtarake sovjetike në territorin e shtetit në fjalë. Shqipëria në vitin 1949 ishte një rast ideal për të kryer një testim të tillë.
Nëpërmjet disa fotove të bëra nga fotografë grekë dhe amerikanë në përbërje të Ushtrisë Kombëtare Greke (ushtrisë së Mbretit Pavllo) do të përpiqemi të përshkruajmë atmosferën e Provokacioneve të gushtit nëpërmjet foto-objektivit të armikut grek.

Fotoja e parë



Në këtë foto gjenerali i famshëm grek Vazdis po i shpjegon në hartë gjen.majorit amerikan Van Flint idenë e sulmit të UKE-së (Ushtria Kombëtare Greke) kundërvijave me fortifikata fushore të komunistëve grekë në Malin e Gramozit. Pasi ky sulm të përfundonte me shpartalllimin e komunistëve grekë, ushtria monarkiste me sebepin e ndjekjes së bandave komuniste do të kryente një “rikonjicion me luftim” në territorin shqiptar në drejtimin luftarak Ersekë-Leskovik. Fotoja është bërë në 22 maj 1948. Sulmi kundër vijave të fortifikuara të komunistëve grekë në Gramoz filloi në mëngjezin e 25 gushtit 1948. Theksojmë se gjenerali Vazdas gëzonte një prestigj të lartë në tërë shtresat e popullsisë greke si ushtarak trim, i zoti dhe patriot. Në prill 1941 grekët e respektonin atë veçanërisht për rezistencën ekstreme të trupave nën komandën e tij kundër një divizioni të gjuajtësve malorë gjermanë (gebirgsjager) dhe nënreparteve SS veçanërisht në zonën e Urës së Peratit buzë kufirit shqiptaro-grek.

Fotoja e dytë


Për të siguruar fitoren mbi komunistët, Mareshali Papagos, krahas pajisjes së ushtrisë me armatime e logjistikë moderne kryesisht amerikane, por edhe angleze intensifikon stërvitjen e rekrutëve duke insistuar në element të stërvitjes për të kryer luftime në terren malor kundërrajoneve të fortifikuara dhe shumë të fortifikuara. Pikërisht në këtë foto rekrutët e batalionit të tretë të brigadës Nr.51 të Divizionit të parë të këmbësorisë së ushtrisë mbretërore, po kryejnë elementë të kalitjes fizike nën mbikqyrjen e një kapiteni dhe një kryerreshteri anglez. Fotoja është e 5 qershorit 1949. Në këtë kohë Anglia e drobitur nga sforcoja e Luftës së Dytë Botërore nuk ka më takat të vazhdojë furnizimin me armatime, logjistikë, ushqime e para për Ushtrinë Kombëtare Greke. Këtë detyrë tashmë me urdhër të Presidentit Truman e ka marrë ushtria amerikane, gjithsesi instruktorët anglezë vazhdojnë të trajnojnë nënrepartet greke, ndërsa në repartet dhe njësitë greke kemi vetëm instruktorë amerikanë. Në foto duket një kapiten anglez i njësisë elitë të gardës skoceze të quajtur “ Black Watch”. Reparti elitë, të cilit i përket kapiteni, dallohet nga veshja e fundit tipi skocez të quajtur “Kilt”. Ushtrimet e rekrutëve grekë mbikqyren nga afër nga një kryerreshter anglez me uniformën tipike angleze verore të shkretëtirës të përbërë nga xhaketa e quajtur “Sahariana”, berreta e trupave skoceze, pantallona të shkurtra dhe çuditërisht corape leshi të quajtura “Shetland”.
Tashmë plani i operacioneve luftarake kundër trupave komuniste greke dhe më pas kundër Shqipërisë përkrahëses së tyre është gati, pasi ka marrë edhe aprovimin e ushtarakëve madhorë amerikanë. Trupat janë të mirë armatosura e të mirëpajisura me furnizime angleze dhe amerikane. Stërvitja e tyre në nivel nënreparti është në përfundim e sipër nën mbikqyrjen e instruktorëve anglezë. Gjithshka është gati për ofensivën antikomuniste në rajonet e fortifikuara  dhe shumë të fortifikuara të zonës së Vizit dhe Gramozit si edhe për një goditje ndaj trupave shqiptare përtej kufirit.

Fotoja e tretë



Mareshali Papagos, pasi Tito urdhëroi mbylljen e kufirit greko-jugosllavë për komunistët grekë (10 korrik 1949) jep urdhërin për fillimin e operacionit luftarak antikomunist të quajtur “Pyrsos-Torch” (Pishtari). Trupat e UKE sulmojnë vijat e fortifikuara të DSE-së (komunistëve grekë ) në Malin e Vizit. Në foto të bërë orët e para të mëngjesit të 26 gushtit 1948 një ditë pas fillimit të ofensivës antikomuniste dallohen gjen.majori amerikan Van Flint i shoqëruar nga kolonelë e gjeneralë grekë. Ata janë duke inspektuar dy vijat e para të fortifikuara të komunistëve grekë, të cilat sapo janë shpartalluar nga sulmi i trupave të UKE-së. Në foto duken edhe kufomat e ushtarëve femra dhe meshkuj komunistë grekë, që janë vrarë duke rezistuar me pushkë në dorë në llogore. Pushkët e partizanëve të vrarë janë të markës “Mosin Nagant”, që në Shqipëri njihen me emrin “Belxhik me veshë”, apo “Belxhik greku”.

Fotoja e katërt ( ne pa mundesi ta shfaqim se eshte demtuar )

Në këtë foto të bërë më 31 gusht 1948 disa oficerë madhorë grekë pozojnë fitimtarë pas shpartallimit të vijave të fortifikuara të komunistëve grekë në Malin e Gramozit. Bie në sy veshja me uniforma angleze e oficerëve grekë dhe qëndrimi i tyre krenar me një tabelë para këmbëve, ku ekzaltohet fitorja e porsa arritur. Tashmë ushtria monarkiste greke e ka arritur njërin nga objektivat madhorë të saj. DSE-ja dhe komunistët grekë nuk ekzistojnë më si një kërcënim ushtarak. Objektivi i dytë është testimi i mbrojtjes shqiptare me synimin e arritjes në terren me forcën e armëve të krijimit të të ashutuquajturit “Vorio Epir” ose së paku të një rektifikimi të kufirit greko-shqiptar në favor të Greqisë në zonën e Devollit (14 fshatrat e Kapshticës).


Fotoja e pestë


Në këtë foto të 3 gushtit 1948 një mitralier grek po bën duel me numërorët e mitrolozit “Maksim” të postës kufitare shqiptare të Vidohovës. Në foto të tërheqin vëmendjen pajisjet e ushtarit grek. Ai ka veshur uniformën verore të fushës së betejës së GI-it (ushtarit amerikan). Në kokë mban helmetën tipike të “Tommies”-ve, ushtarëve anglezë, ndërsa hap zjarr me një mitroloz të lehtë gjerman Mod.42 “Spandau”, që në shqipëri njihet me emrin “Sharrs”. Grekët për orë të tëra nuk arritën ta neutralizojnë as këtë mitroloz “Maksim” as edhe të maktën 2 mitralozë të lehtë prodhim sovjetik “Degtyariov DS 28”. Mitrolozi i rëndë “Maksim” i postës së Vidohovës u netralizua vetëm pas mitralimeve nga ajri të avionëve prodhim anglez “Spitfire” dhe avionëve amerikanë gjuajtës bombardues “Douglas Invader”.

Fotoja e gjashtë

Në këtë foto të datës 14 gusht 1949 pak a shumë në kulmin e Provokacioneve të gushtit, një bateri topash të prodhimit anglez tip “QF 25 Pounder” po bombardojnë fshatin shqiptar Terstenik afër Bilishtit. Pranë këtij fshati ishte vendosur një bateri artilerie kalibër 65/17mm model 1913, trofe lufte kapur ushtrisë italiane. Kjo bateri i përkiste Regjimentit të Vlorës të dërguar në mbështetje të Divizionit Korcës. Në periferi të fshatit
Terstenik ishte vendosur edhe një

 

tjetër  bateri artilerie moderne kalibër 76,2 mm model 1942 e prodhimit sovjetik. Gjithsesi topat anglezë të përdorur nga artilierë grekë me uniforma verore aamerikane po kryejnë me sukses zjarr kundër baterie, sepse këto topa e kishin rrezen dukshëm më të gjatë se topat e përdorura në Terstenik nga ushtria shqiptare. Theksojmë se vetëm në vitin 1992 u nxorr nga arsenali i ushtrisë greke ky lloj topi. Topat 76,2 mm model 1942 të ushtrisë shqiptare në vitin 2004 përfunduan për skrap në duart e Delijorgjit pas marrëveshjes tip “Barter” të nënshkruar me kompaninë e tij nga Ministria e Mbrojtjes e Shqipërisë.

Me fotto e mësipërme dhe komentet përkatëse u përpoqëm të krijojmë atmosferën, që ekzistonte në prag dhe gjatë Provokacioneve të gushtit 1949. Në përfundim të këtyre operacioneve Mareshali Papagos dhe gjen.majori Van Flint arritën në konkluzionin, që komunistët e kishin konsoliduar kontrollin e tyre mbi Shqipërinë. Konkluzioni i dytë ishte se forcat e armatosura komuniste ishin të afta të rrezistonin gjatë, me sukses të dukshëm edhe kundrejt një sulmi në nivel korparmate të trupave greke. Gjen.majori Van Flint i raportoi komandës superior të forcave amerikane të pushtimit në Europë se një sulm ndaj Shqipërisë nuk mund të ishte një shëtitje e thjeshtë ushtarake, por një sipërmarrje e vështirë, e kushtueshme, me mundësi suksesi disi të  dyshimtë dhe me implikime politike në shkallë globale d.m.th. një mundësi të angazhimit ushtarak sovjetik në Ballkan në nivelin e një armate këmbësori. Armatë kjo e mbështetur nga artileria e armatës dhe prej 20-25 skuadriljesh gjuajtësish, bombarduesish të mesëm dhe avionësh për sulme kundërobjektivave tokësor tip “Sturmovik”. Mbas gushtit 1949 ëndërra e kahershme greke e “Vorio Epirit” mbeti momentalisht në sirtar për t’u aktivizuar në të ardhmen, kur kushtet të ndërronin dukshëm në favor të Greqisë.

Historia tragjikomike e jetës mondane të motrave të Ahmet Zogut...

 

Zogu pati gjashtë motra. Dy më të mëdhatë Adile e Nafije u martuan më herët, ndërsa e treta Senije gjatë qenies së tij në pushtet. Për fatin e tyre të keq, tre më të voglat Mexhide, Myzejen e Ruhije nuk u martuan asnjëherë. Ato, nga jeta patriarkale dhe obskurantiste që sundonte në atë kohë në Veri sidomos për femrën, ranë në një shoqëri tjetër, mondane, të paperceptueshme për to, por edhe të vështirë për t’u ambientuar e për të vepruar në bazë të normave të kësaj shoqërie. Ndaj dhe në jetën e tyre ka mjaft episode komike. Duke ndjerë inferioritetin kulturor, u dërguan për të mbaruar shkollën në Francë dhe në Gjenevë të Zvicrës, ku mësuan frëngjisht, si dhe u ngarkuan me detyra dhe funksione në oborr. Princesha Maxhide u bë kryetare e Drejtuesve të Vajzave. Ato ishin në krye të “Batalioneve të Vajzave” në ushtrinë mbretërore shqiptare. Shumica qenë fejuar nga një herë. Më 1938 mbreti Faruk, me origjinë shqiptare nga trungu i Muhamet Aliut të Egjiptit, qe dakord që kushëriri i tij, princi Abdul Monheim të martohej me princeshën Myzejen. Ai ishte i biri i kedivit të mëparshëm Abbas Helmi Pasha II i Egjiptit dhe thuhej se kishte trashëguar një pasuri të madhe. Por s’ qe e thënë të bëhej kjo lidhje mbretërore, pasi nuk deshi i ati i djalit.


Qëllimi i udhëtimit të zogeshave në Amerikë, pajtimi me Nolin




Pas fejesës së mbretit Zog më 1938 dhe përpara dasmës së tij, tri motrat më të vogla të mbretit Zog bënë një udhëtim të vullnetit të mirë në pjesën lindore të Shteteve të Bashkuara të Amerikës dhe u kthyen nëpër Angli, Francë dhe Itali. Ato u nisën nga Napoli në Itali më 20 shkurt 1938 me anijen italiane Konti di Savoia dhe arritën në Nju-Jork më 28 shkurt. I priti Faik Konica, ministri shqiptar në SHBA, që u bë përkthyesi i tyre. Qendër e qëndrimit të tyre në SHBA ishte suita mbretërore në hotelin Ritz-Carlton në Nju-Jork dhe kudo udhëtuan me tren. Qëllimi i udhëtimit ishte të siguronin pajtimin politik me peshkopin Fan Noli, të garantonin investime amerikane në Shqipëri dhe ta ngrinin reputacionin e Shqipërisë në SHBA. Interesi publik i amerikanëve për mbretin Zog qe ngjallur për shkak të fejesës së tij me konteshën gjysmë-amerikane Geraldina Aponi. Për pasojë, mediat amerikane e mbuluan me interes udhëtimin dhe u vunë motrave të Zogut nofkën “Zogeshat”.

Para delikatesës femërore edhe Noli u dorëzua

Me tren ato udhëtuan nga Nju-Jorku në Boston, ku u pritën nga 6.000 shqiptarë. Më 12 mars u bëri vizitë peshkopi Fan Noli, kreu i Kishës ortodokse shqiptare. Noli ishte kundërshtar politik i mbretit Zog që kur Zogu i mori pushtetin më 1924. Ato morën pjesë në një shërbesë të mëngjesit në katedralen e Shën Gjergjit në Rrugën Emerald, ku Fan Noli për herë të parë bëri lutje për mbretin Zog. Kjo bëri aq përshtypje, saqë dëgjuesit bënë një gjë të pazakontë: duartrokitën. Pajtimi mori trajtë simbolike kur Fan Noli publikisht zbriti nga navata, u shtrëngoi duart motrave të Zogut dhe u lut për to. Ato u larguan nga Bostoni më 19 mars. Më 20 mars 1938 ato vajtën në Filadelfi të Pensilvanisë, ku morën pjesë në shërbesat e kishave shqiptare katolike dhe ortodokse. Më 23 mars princeshat u larguan nga Nju-Jorku me anijen Mbretëresha Maria dhe u drejtuan për Angli.

Zogeshat në Angli, mars-prill 1938

Princeshat Myzejeni, Ruhija dhe Maxhidja arritën në Southamton me anijen Mbretëresha Maria më 28 mars 1938, pas pesë ditësh, për të kapërcyer Atlantikun. Dervish Duma i Legatës Shqiptare i priti në Southampton dhe po atë ditë me tren ato erdhën në stacionin e Vaterlosë të Londrës. U ndalën në hotelin Ritz në Pikadilli të Londrës. Gjatë qëndrimit në Angli u takuan me mbesën e tyre, Danushë Doshishtin, që ndiqte shkollën Heathfield në Askot, e cila gjithashtu u bëri atyre vizitë në Londër. Zog Ziegler-i e kujton që një prej gazetarëve, të cilët mbulonin këtë ngjarje, kishte qenë i ati, një gazetar i lirë me emrin z. Frank H. Ziegler, i cili ra në dashuri me njërën nga princeshat. Nga Londra ato shkuan në Paris, udhëtuan përmes Italisë dhe morën anijen në Bari për t’u kthyer në Tiranë më 22 prill. Kishin qenë jashtë Shqipërisë për 3 muaj.

Mbesat e Zogut, Teri dhe Danusha në shkolla prestigjioze


Duke parë deficencat te motrat e tij, Zogu u kujdes që të paktën mbesat e tij të kishin një arsim dhe kulturë me rrënjë. Kështu ai i dërgoi ato që të vogla në Angli, në Shkollën Heathfield, që kishte një emër të madh. Aty kishte nxënëse vajza të shumë familjeve mbretërore, ndër to princesha LSM Aleksandra, kushërirë e mbretëreshës, princesha Ekaterina e Rusisë, princesha Aleksandra e Greqisë (e cila më vonë u martua me mbretin Peter II të Jugosllavisë) dhe Bettina von Ribbentrop, e bija e ambasadorit gjerman në Britani. Westroë Cooper-i e mbante mend, që së ëmës, Terit, i kujtohej se si Dervish Duma nga Legata shqiptare i merrte për udhëtime njëditore dhe për piknike, kurse ato e pëlqenin shumë. Teri u kthye në Shqipëri më 1937 dhe e la Danushën në shkollë. Më 1938 Danushën e vizituan princeshat Myzejen, Ruhije dhe Mexhide gjatë udhëtimit të tyre të vullnetit të mirë në SHBA dhe Angli. Danusha ndenji deri më 1939, kur shkoi te familja e vet në Francë.

Faik Konica, mazhordom dhe përkthyes i motrave në SHBA 


SHBA kishin qenë një vend tradicional për emigrimin shqiptar që nga fundi i viteve 1800. Të krishterët shqiptarë prireshin të mërgonin në Anglinë e Re, sidomos në Boston dhe Filadelfi, ndërsa myslimanët shqiptarë parapëlqenin Detroitin. Në secilin qytet Faik Konica, ai burrë kryeneç, që nuk e ulte kurrë hundën para askujt, përulej para princeshave për të mbrojtur interesat e tij. Ai i çoi ato në vende me interes, i njohu me shqiptarë të shquar të Amerikës dhe i çoi në shërbesat e kishave shqiptare ortodokse dhe katolike. Më 7 mars 1938 ato shkuan te ndërtesa Empire State. Vizituan gjithashtu Vajzat bojskaute amerikane, sepse princesha Maxhide ishte kryetare e Gjyrmueseve shqiptare. Në Nju-Jork ato u takuan me konteshën Seherr-Thoss, një kushërirë austriake e konteshës Geraldina Aponi. Më 4 mars bënë një udhëtim njëditor në Vashington D.C., vizituan Shtëpinë e Bardhë si të ftuara nga Eleanor Rusvelti, e shoqja e presidentit.

 Visirova: “Zogeshat, me uniformën ushtarake maskonin shëmtinë e tyre”
 


Tanja Visirova, dashnorja e Zogut në kujtimet e saj  shkruan kështu për motrat e Zogut: “Pasi mbërritëm ne Tirane njoha familjen e tij, shtatë motrat dhe nënën. Armiqësia e tyre ndaj meje ishte e menjëhershme. Unë isha shumë jashtë shijeve të motrave të Mbretit, nuk kisha prirje të njëjta për gjërat e kota me të cilat ato merreshin gjithë ditën e ditës. Ndërsa e ëma e detyroi Zogun t’i premtonte se asnjëherë sa të qe gjallë ajo, ky nuk mund të merrte për grua një vajzë që nuk ishte myslimane, siç isha unë.  Martesa me të nuk  ishte ndonjë ide që mund të më tërhiqte. Jetoja në një botë që nuk qe imja. Nuk dashurohesha dot pas gjërave që shihja në Tiranë. Me gjithë europianizmin e vet, Ahmet Zogu ishte një despot oriental. Klani i tij dhe të motrat i jepnin vetes një rëndësi të kotë, të padëgjuar. Ato visheshin me rrobe ushtarake në pjesën më të madhe të kohës, një uniformë që u shkonte dhe që maskonte shëmtinë e tyre.


Zoi Xoxe: Ja pse Parisi u bë “burri nënës” për mua!

U nisëm për Paris. Në Paris na kishte dalë të na priste princ Abidi, i biri i sulltan Hamitit, që kishte marrë për grua princeshën Senije, me gjithë personelin e Legatës. Princ Abidi ishte i ngarkuari me Punë i Shqipërisë në Paris, duke pasur për sekretar të Legatës, Milto Noçkën, të nipin e kryeministrit Kostaq Kota, domethënë djalin e së motrës.
Unë për të parën herë po i njihja këto princesha dhe kujtoja se duhej të lozja rolin e një sekretari të vërtetë diplomatik, por vura re se ato filluan të më përqeshnin. Unë kujtoja se diç ishin, po menjëherë arrita t’i kuptoj se ishin boshe dhe, si të tilla, donin të merreshin vetëm me kotësira. Pas nja katër a pesë ditësh, që ndodheshim në Paris, princesha Mazhide më tha t’i telefonoja “Shanelit” dhe t’i thosha se kishim ardhur në Paris dhe dëshironim ta vizitonim.
-Kush është “Shaneli”? – pyeta.
-Si, more, nuk ditke as “Shanelin”? – m’u përgjigj ajo duke ia plasur gazit. – Po “Shanelin” e njeh gjithë bota. Këtu në Paris vijnë njerëzit vetëm për “Shanelin”. Edhe ne disa herë kemi ardhur vetëm për “Shanelin”. Hajt, telefonoji.
Më në fund e gjeta “Shanelin”! Në  orën pesë pasdreke, “Shaneli” do të ishte i çelur vetëm për Princeshat. E kuptova menjëherë se ai do kishte pasur shumë “përfitime” prej tyre që të sillej me aq fisnikëri.
Pasi kaluam një sërë dhomash, që komunikonin me njëra-tjetrën, më në fund drejtori na shpuri në një sallon të madh, edhe ky me mure pasqyrash dhe me qilim kadifeje. Në një shenjë të drejtorit, perdja e mëndafshtë u hap dhe në skenë dolën nja njëzet a tridhjetë vajza, të veshura me lloj-lloj kostumesh, duke mbajtur nga një numër në dorën e djathtë.  Ato zbritën rëndë-rëndë nga skena, u afruan te ne, rrotulloheshin me ngadalë dhe me hijeshi për një copë herë, me qëllim që t’i kundronim mirë. Kështu me radhë, njëra pas tjetrës.  Ndërkaq drejtori po dërdëlliste, duke shpjeguar cilësitë e fustaneve dhe herë pas here më drejtohej mua dhe më thoshte:
-Ju lutem shumë, kini mirësinë t’u shpjegoni Princeshave se ky është fustani i modës së fundit dhe bëri shumë bujë në Angli ku e veshi për herën e parë Princesha Margaret…
Unë ua përktheja, po vura re se ato nuk u besonin fjalëve të tij: Donin të zgjidhnin pas shijes së tyre dhe jo pas rekomandimit të tij. Më në fund princesha Ruhije pëlqeu një fustan, u këshillua edhe me të motrat të cilat, pas shumë çuçuritjesh midis tyre, vendosën të porosisnin të trija nga një si ai, po me disa ndryshime. Ia shpjegova drejtorit duke pasur modelen përpara meje. Atëherë ai thirri piktorin, i cili mbante në krahun e majtë një letër të trashë vizatimi mbi një dërrasë të madhe dhe në dorën e djathtë një penel. Kur mësoi dëshirat e princeshave, aty për aty ai e pikturoi atë fustan me ndryshimet që dëshironin ato.
Që nga kjo ditë “Shaneli” m’u bë burri i nënës: ditë për ditë, në orën pesë pasdreke, do shkonim medoemos te “Shaneli”. Mirëpo s’kisha ç’të bëja: për ato tërë Parisi nuk vlente sa “Shaneli”.
 
 
Familja e Mbretit Zog më 1939
 
1-Mbreti Zog I
2-Mbretëresha Geraldinë
3-Princesha Adile Dohoshishti
4-Princesha Nafije Kryeziu
5-Princesha Senije Abid
6-Princesha Myzejen
7-Princesha Ruhije
8-Pricesha Mexhide
9-Princi Xhelal Zogu
10-Ruhije Zogu
11-Princi Sali Dohoshishti
12-Princi Hysen Dohoshishti
13-Princesha Dyhter Dohoshishti
14-Princesha Vildan Dohoshishti
15-Princi Esat Kryeziu
16-Zija Zogu (xhaxhai i Ahmet Zogut banues në Turqi)

 
 
  Fund

A JANE TAKUAR KETA TE DY ??? ( Berisha - Bin Landen )

 CIA thote po , biles me dokumenta , megjithse ky harrami yne perpiqet qe ta mohoje ..


Sali Berisha është takuar dhe ka bashkëpunuar në Tiranë me terroristin më famëkeq të të gjitha kohërave, Osama Bin Laden, armikun më të përbetuar dhe më të rrezikshëm të Shteteve të Bashkuara të Amerikës. Përpos furnizimit të Millosheviçit me armë dhe naftë për masakrimin e shqiptarëve të Kosovës dhe të myslimanëve të Bosnjes, përpos bashkëpunimit me udhëheqjen e Libisë dhe Iranit, Sali Berisha rezulton se ka bashkëpunuar edhe me Osama Bin Laden.
Nuk kemi të bëjmë me një akuzë ditore politike, por me dokumente të CIA dhe agjencive inteligjente, për veprimtarinë e Osama Bin Laden. Në veprimtarinë e terroristit shfaqet edhe Sali Berisha, i cili sipas dokumenteve ka bashkëpunuar me Osama Bin Laden në Tiranë, për të ngritur celulat e para në Shqipëri. Dokumentet janë bërë publike nga një sërë portalesh dhe mediash prestigjioze dhe investigative, si “Qendra për Paqe në Ballkan”, “Historycommons”, apo dhe revista e inteligjencës “Jane”, të cilat u janë referuar dhe raportimeve të mediave të kohës dhe dokumenteve të Interpolit. Duke ju referuar informacioneve të dhëna nga një agjent i CIA-s, raportohet se në 9 prill të vitit 1994 Bin Laden ka udhëtuar në Shqipëri, si pjesë e një delegacioni të qeverisë saudite dhe është takuar me zyrtarët e qeverisë vendase. “Bin Laden vizitoi Shqipërinë si anëtar i delegacionit të qeverisë së Arabisë Saudite dhe u takua me zyrtarët e qeverisë vendase.
Ai e prezantoi veten si mik të qeverisë së Arabisë Saudite dhe se mund të financonte projekte humanitare. Megjithatë, qeveria e Arabisë Saudite, më herët, po atë muaj kishte ndërprerë të gjitha lidhjet me Bin Laden. Një ish-oficer i zbulimit amerikan do të ankohej në vitin 1999: ‘Pse ishte ai një anëtar i atij delegacionit? Sauditët supozohej të ishin aleatët tanë. Ata na thanë se ai ishte person non grata, por këtu ai ishte në një vizitë zyrtare’”, thuhet në dokument, për të cilin ka raportuar dhe “Washington Times” në vitin 2001.
Ndërsa medias prestigjioze kanadeze, “Ottawa Citizen” ka raportuar se CIA dhe Interpoli ishin në vëzhgim të vazhdueshëm të aktiviteteve të Al-Kaedës në Shqipëri. Edhe ajo dhe mediat greke kanë deklaruar se Bin Laden vizitoi Tiranën. Mediat ndërkombëtare, të cilat ju referohen informacioneve të agjencive të inteligjencës, por edhe raportimeve të kohës, kanë raportuar se që nga viti 1994 e deri më 1999 ka pasur një bashkëpunim të ngushtë mes qeverisë shqiptare dhe Bin Laden e grupit të tij, me qëllim ngritjen e celulave terroriste në vendin tonë. “Në vitin 1994 kryeministri shqiptar Sali Berisha ndihmoi Bin Laden pas vizitës së tij në Shqipëri, për të ngritur një rrjet në Shqipëri përmes fondeve te bamirësisë të Arabisë Saudite”, raporton “Qendra për Paqe në Ballkan”.
Sipas saj, pas marrjes së pushtetit nga Partia Socialiste, pati një bashkëpunim të ngushtë me CIA–n dhe amerikanët, të cilët dhanë kontributin e tyre për shkatërrimin e këtyre celulave. Duke ju referuar dokumenteve të vetë CIA, raportohet se gjatë vitit 1998 amerikanët për shkak të informacioneve që dispononin për ekzistencën e këtyre celulave rritën ndjeshëm sigurinë në ambasadë dhe tërhoqën një pjesë të madhe të personelit. Më tej është theksuar se Al-Kaeda dhe Bin Laden kishin arritur të formonin një grup prej 500 muxhahedinësh, të cilët për shumë muaj u stërvitën në juglindje të Shqipërisë, kryesisht në zona të Korçës dhe të Pogradecit. Mediat serbe në atë kohë i trembeshin faktit se këta muxhahedinë mund të përdoreshin për luftën e Kosovës. Po ashtu është theksuar se ka pasur lidhje të ngushta mes shërbimit sekret shqiptar dhe Al- Qaeda-s.

Flet Guy Lawson, autor i librit për tragjedinë e Gërdecit: Rihapeni Gërdecin

 Intervistoi per Gazeta DITA

Xhevdet Shehu  

Një libër që flet për tragjedinë e Gërdecit më 15 mars 2008, për shkaqet, përgjegjësitë e qeveritarëve shqiptarë dhe amerikanë të përzier në një mega aferë korruptive, si dhe për krimet e pandëshkuara të kësaj afere ka bërë jehonë të veçantë në Shtetet e Bashkuara dhe në Shqipëri. Autori i këtij libri, një gazetar i njohur që ka shkruar për New Jork Times-in dhe Rolling Stone, flet ekskluzivisht për DITA-n rreth këtij libri dhe për pikëpyetjet që vazhdojnë ta mundojnë sërish për çështjen e Gërdecit. Cili është misteri më i madh për autorin lidhur me këtë çështje? Pse ai këmbëngul në dyshimin se Kosta Trebicka është vrarë? Me kë ai i mbante kontaktet në Shtetet e Bashkuara dhe nga kush ndihej i rrezikuar në Shqipëri? Kush janë politikanët më të interesuar në Shqipëri dhe në Shtetet e Bashkuara që tragjedia e Gërdecit të mos zgjidhet kurrë?
Është interesant se pavarësisht këndvështrimit të një gazetari amerikan mbi “pjesën amerikane” të një afere që u pasua nga një tragjedi e krim shtetëror, Guy Lawson nuk kursen fokusimin e tij mbi pasojat shqiptare, dhjetra vdekjet nga shpërthimi i Gërdecit dhe “aksidentin” misterioz të Kosta Trebickës. Po ai nuk kursen gjithashtu dyshimet e forta mbi dijenitë e fshehta të diplomatëve e ushtarakëve amerikanë mbi këtë çështje, që në negociatat fillestare mbi municionet shqiptare e deri në fund. Ku hetimet mbi rastin Trebicka u “vulosën” me një ekspert amerikan, çka synonte të impresiononte dhe mbyllte gojën e opinionit dhe shtypit vendas. Por nuk mungon gjithashtu në këtë intervistë, edhe një apel që Lawson i drejton Erion Veliajt…

  

– Zoti Lawson, libri juaj “Armët dhe çunat”, i përkthyer tashmë edhe në shqip, ka tërhequr vëmendjen e opinionit publik shqiptar. Tragjedia e Gërdecit mbart shumë pyetje dhe mistere brenda saj. Çfarë mendoni se është misteri më i madh i kësaj tragjedie?

– Unë jam veçanërisht i interesuar në rolin e zyrtarëve amerikanë, si në skandalin AEY, dhe në katastrofën e Gërdecit. Zyrtarë amerikanë, ushtarakë dhe diplomatë, kishin lidhje tejet të ngushta me Ministrinë shqiptare të Mbrojtjes – ata kishin një zyrë brenda ministrisë – dhe në mënyrë të qartë dihet se Fatmir Mediu dhe bashkëpunëtorët e tij kanë përfituar nga shitja e tepricave të municioneve “kineze” gjatë kohës që Shqipëria ishte në rrugën e anëtarësimit në NATO. Por çfarë dinë konkretisht amerikanët? Duket e pabesueshme që ushtria amerikane nuk kishte dijeni në lidhje me operacionin që zhvillohej në Gërdec për demontimin në atë shkallë të municioneve – e cila rezultoi në kaq shumë vdekje.

– Pse Gërdeci është “lënë në mes të rrugës” nga drejtësia shqiptare?

Në qoftë se Shqipëria është duke u bërë me të vërtetë një komb evropian – dhe një anëtar i denjë i NATO-s – ajo duhet të jetë e përgjegjshme dhe të jetë transparente. Kjo kërkon një gjyqësor të pavarur dhe një shtyp të lirë të fortë. Në rastin e Gërdecit, politikanët e përfshirë në atë çështje u votuan për t’i dhënë vetes imunitet. Ky është një turp. Është e kuptueshme që atyre u shkon përshtat t’i lënë të patrazuara çështjet e sikletshme – kjo është ajo që Presidenti Obama ka bërë në shoqërinë amerikane, me shumë krime të luftës në administratën e mëparshme që nuk hetohen, duke përfshirë torturën. Por kjo lloj paqeje vjen me një çmim të madh, jo vetëm për familjet e viktimave. Dështimi për të kuptuar se çfarë ka ndodhur në Gërdec do të thotë se e njëjta gjë do të ndodhë përsëri – dhe përsëri dhe përsëri. Korrupsioni duhet të ekspozohet ose përndryshe ai kurrë nuk do të ketë fund.

– Çfarë e pengon, sipas jush, drejtësinë shqiptare të zbardhë të vërtetën në lidhje me këtë tragjedi?

Mesa duket, duhet të ketë një marrëveshje të heshtur në klasën politike për ta mbyllur këtë çështje – kjo është historia e lashtë e zvarritjes pafundësisht të fantazmave dhe demonëve. Por ky është një përfundim i tmerrshëm. Kur u takova vite më parë me Erion Veliajn, ai më tha se në qoftë se do të ishte ndonjëherë në qeveri, do të përpiqej që Gërdeci dhe vdekja e Kosta Trebickës të hetohen plotësisht dhe siç duhet. Unë e di se ai ishte i përfshirë në fushatën e Kosta Trebickës për të zbuluar korrupsionin në Ministrinë e Mbrojtjes – dhe se ai ishte jashtëzakonisht dyshues në lidhje me rrethanat e vdekjes së Trebickës. Tani që Veliaj është në pushtet, unë i bëj thirrje që të mbajë fjalën.

– A është e implikuar qeveria amerikane, përkatësisht ambasada amerikane në Tiranë, me këtë aferë korruptive?

Unë di që akuzat janë bërë nga zyrtarët amerikanë kundër zyrtarëve të tjerë amerikanë – dhe se ato pretendime nuk janë hetuar plotësisht në Shqipëri, apo Shtetet e Bashkuara. Duket se çështja është konsideruar si shumë e ndjeshme – çka është një padrejtësi ndaj familjes së Kosta Trebickës, viktimave të Gërdecit dhe ndaj popullit shqiptar.

– Miku im Gary Kokalari, ka shkruar vazhdimisht për AEY dhe është i njohur për luftën kundër korrupsionit të zyrtarëve të lartë të qeverisë në Shqipëri. Çfarë mund të na thoni në lidhje me rolin e tij në ekspozimin e skandalit AEY?

– Me sa kuptoj unë, Kokalari ishte nyja e kontaktit të Kosta Trebickës në Shtetet e Bashkuara. Kokalari ka njoftuar Departamentin e Drejtësisë, Pentagonin, Kongresin, si dhe gazetën New York Times për korrupsionin brenda qeverisë shqiptare – por asnjëri prej tyre nuk ishin të interesuar për të ndihmuar popullin shqiptar për t’i dhënë një qeverisje të mirë. Veprimet e Kokalarit shkaktuan një seri ngjarjesh që patën ndikim të rëndësishëm. Ironia është se edhe Kokalari dhe Trebicka janë përpjekur të vënë në dukje korrupsionin në Shqipëri – por asnjëri nga ata nuk shkaktoi ndonjë ndikim atje. Ka pasur në të vërtetë shumë pasoja, por pak ose asnjë nga ata që ishin përgjegjës nuk e ka pësuar, e kam fjalën për njerëz si ish-kryeministri Berisha, apo ministri i Mbrojtjes Mediu.


 

– Ju përmendni emrat e Fatmir Mediut, Shkëlzen Berishës etj., të implikuar në këtë histori. Po ish-Kryeministri Berisha a është i përzier në këtë korrupsion?

– Unë nuk e di – por djali i tij ishte i përfshirë dhe kjo tregon një ndërhyrje të fortë. Unë mendoj se kjo është një çështje për një hetues të pavarur, me kompetenca reale për të bërë që njerëzit të dëshmojnë nën betim.

– Ju hidhni dyshime se Kosta Trebicka mund të jetë vrarë. Ku i bazoni dyshimet tuaja?

– Kosta Trebicka ishte duke ngarë makinën në një vend të sheshtë, kur makina e tij papritmas është kthyer dhe ai u hodh nja 50 metra larg nga automjeti (?) Trebicka ishte shumë i frikësuar nga banditë shumë të fuqishëm dhe të rrezikshëm shqiptarë – brenda dhe jashtë qeverisë. Ai kishte arsye të forta për të qenë i frikësuar – rrethanat e vdekjes së tij janë jashtëzakonisht të dyshimta.
Pastaj “hetimi” ishte i tmerrshëm, veçanërisht ai i kryer nga zyrtari amerikan për zbatimin e ligjit që u dërgua atje, – unë besoj – , nga një kongresmen amerikan me lidhje të ngushta me ministrin e Mbrojtjes, Mediu. Është kryer një autopsi? Cili ishte shkaku i vdekjes? Këto janë pyetje të thjeshta, por të rëndësishme.

– Libri juaj “Armët dhe Çunat” është një investigim i thelluar në këtë çështje. Mendoni se ai mund të shërbejë si rast për të rihapur hetimet për Gërdecin?

– Unë shpresoj në këtë. Qeveria e Shteteve të Bashkuara ka humbur luftërat në Irak dhe Afganistan, pjesërisht, të paktën, për shkak të një vargu paaftësish, ku futet mënyra që ajo zgjodhi për krijimin ushtrive në ato vende – dhe që përfshinte si Pentagoni fitonte nga armët si ato të “çunave” që i blinin nga Shqipëria. Nuk ka pasur asnjë përgjegjësi për këto dështime – asnjë politikan amerikan, gjeneral apo diplomat nuk është vënë para përgjegjësisë. Në vend të kësaj, një grusht çiliminjsh nga Miami Beach u detyruan të pranojnë fajësinë në gjykatën federale. E njëjta gjë mund të thuhet për Shqipërinë – kishte korrupsion në nivelet më të larta të qeverisë dhe e vetmja pasojë duket se qenka vdekja e një biznesmeni që u përpoq të thoshte të vërtetën, si dhe tragjedia që vrau një grup civilësh shumë fatkeqë në Gërdec. Nëse nuk ka pasoja për udhëheqësit tanë, kur ata dështojnë ose gënjejnë e mashtrojnë – kur të pafajshmit vriten – si mund të presim ndonjëherë se gjërat do të marrin për mirë?

Vdekja e dyshimtë e Trebickës dhe një detaj kalendarik…



Për një ironi të hidhur kalendarike, Kosta Trebicka, biznesmeni i cili denoncoi trafikun e municioneve që shkonin nga Gërdeci në Afganistan, pasi më herët ishte përfshirë vetë në të, u gjet i vdekur në datën 12 shtator 2008, 10 vjet pas vrasjes së Azem Hajdarit. U fol për një aksident automobilistik pranë fshatit Lekas të Korcës, një zonë e thellë malore ku biznesmeni shkonte për gjah. Njoftimet e para folën për qenien i vetëm në makinën e tij Nisan Patrol me targë TR 88 43J, dhe se policia është lajmëruar nga dy punëtorë të cilët kanë parë aksidentin dhe kanë njoftuar. U vendos të ftohej një ekspert amerikan, Kevin Teter, përveç ekspertëve shqiptarë që asistuan në hetime, kjo për hetime “sa më profesionale e të paanshme” për shkak të ndjeshmërisë së çështjes. Si raportet e Mjekësisë Ligjore, edhe analiza e Teterit, e klasifikuan vdekjen e biznesmenit 52 vjeçar si aksident.
Me anën e një raporti përmbledhës, firmosur në datën 23 shtator të atij viti, Teter nuk ka lënë vend për analiza të tjera, duke e klasifikuar ngjarjen si aksident të pastër automobilistik. Amerikani ka sqaruar se ngjarja ishte si pasojë e një gabimi njerëzor, duke ia vënë “fajin” shoferit, i cili ka bërë një kthesë të fortë, që ka sjellë edhe rrotullimin e makinës. Për pasojë, shoferi (Trebicka) ka dalë nga pjesa e hapur e “tavanit” të mjetit duke përfunduar në rrugë. Teter sqaronte gjithashtu se pas kësaj situate, shoferi është shtypur nga makina e tij, duke sjellë edhe vdekjen e pashmangshme.

Robërit grekë të Provokacioneve të Gushtit 1949

Nga Arben LLALLA

Greqia pas mbarimit të Luftë së Dytë Botërore u përfshi nga një luftë civile në vitet 1946-1949, midis forcave të majta që udhëhiqeshin nga Partia Komuniste Greke (K.K.E) dhe Ushtria Demokratike Greke (DSE) përballë forcave të djathta që mbështeteshin nga SHBA dhe Anglia. Kjo luftë e brendshme e Greqisë për pak sa nuk kaloi në një luftë të re Ballkanike midis dy kampeve, atij komunist dhe perëndimor.
Gjatë Luftës Qytetare Greke (1946-1949), Shqipëria luajti një rol vendimtar për paqen në Ballkan duke mos u bërë palë luftuesve edhe pse u provokua disa herë që të ishte pjesë aktive në luftimet midis dy ushtrive greke.
Më 24.9.1947, Marko Vafiadhis vjen në Tiranë përmes Korçës si kryetar i Qeverisë së Përkohshme Demokratike, për të kërkuar ndihmë në qeverinë Komuniste të Tiranës. Markoja kërkon nga Enver Hoxha që të dërgojë çamë të dëbuar prej Greqisë në malin Gramoz, që të luftojnë përkrah kryengritësve komunistë grekë. Vafiadhis vjen pa ndonjë lajmërim paraprak në Tiranë, ndaj, Enver Hoxha nuk e takon, por ngarkon një person nga Byroja Politike të diskutojë me të. Ai i parashtron qeverisë komuniste shqiptare disa kërkesa, ndër të tjera të dërgoheshin 3.000-4.000 burra çamë për Ushtrinë Demokratike Greke, që jetonin në Shqipëri, të dëbuar prej forcave të Napolon Zervës në vitin 1945.
Pala shqiptare shprehu mendimin se çamët tani për tani nuk mund të përbëjnë faktor ndihme. U theksua se çamët nuk do të duan të shkojnë në luftë, tash për tash, kjo nuk është e mundur. Kryetari i Qeverisë së Përkohshme Demokratike, Marko Vafiadhis theksoi në takim me përfaqësuesit e qeverisë së Tiranës se ndihma që do të jepte shteti shqiptar i asaj kohe ishte me rëndësi. Enver Hoxha për ardhjen e Marko Vafiadhit vuri në dijeni Titon me anë të një letre.

Roberit grek ne Pirea te ardhur nga Shqiperia

Në verën e vitit 1949, në Malin Gramoz dhe Viçi u zhvilluan luftime të ashpra midis forcave komuniste dhe atyre të djathta që ndihmoheshin nga ushtria amerikane e angleze. Ushtria mbretërore greke duke përfituar nga kjo përkrahje bëri tentativa për të hyrë në territorin e Shqipërisë me pretekstin se po ndiqte forcat komuniste. Qëllimi i vërtetë ishte realizimi i Megali Idesë për aneksimin e jugut të Shqipërisë – Veriun e Epirit, por ata ndeshën në rezistencë të fortë të ushtrisë shqiptare.
Në fund të vitit 1949, forcat komuniste u shpartalluan nga forcat e djathta qeveritare greke. Strategjia e izolimit të forcave të Ushtrisë Demokratike Greke në male ishte e gabuar dhe fatale. Ndërhyrja e aviacionit amerikan për asgjësimin e forcave të qëndresës komuniste ishte vendimtare. Mijëra kryengritës komunistë grekë gjetën strehim të përjetshëm në Shqipëri, Jugosllavi, Poloni, Çekosllovaki, në Bashkimin Sovjetik, Hungari, Bullgari, dhe në vendet e tjera të Bllokut Komunist të asaj kohe.
Gjatë tërheqjes së forcave komuniste greke për në Shqipëri sollën me vete edhe robërit që kishin zënë të Ushtrisë Kombëtare të Mbretërisë Greke. Këta robër u bashkuan me robërit që ishin zënë nga ushtria e Republikës Popullore të Shqipërisë gjatë provokacioneve të Gushtit 1949. Asnjë vend i bllokut komunist nuk pranojë robërit grekë të luftës civile greke, as edhe grekët e ushtrisë komuniste të cilët ndiqeshin nga ushtria e mbretërisë greke nuk u pranuan për disa vite. Kështu, ata mbetën në Shqipëri për një periudhë të gjatë. Shqipëria tashmë ishte bërë streha e të gjithë grekëve, të forcave komuniste dhe të djathta.
Nikita Agapitidhi, sot mjek-kirurg i njohur në Athinë ka qenë në grupin e robërve dhe në librin e tij “Vitet e robërisë 1949-1956”, të botuar më 1996, shkruan se ishin rreth 500 robër të ushtrisë kombëtare greke të cilët në fillim u dërguan në Korçë, më tej Valias, në fermën e Sukthit, Lushnje, Varibop, Zadrimë e Burrel. Ai jep emrat edhe të oficerëve të Sigurimit shqiptar që i përkisnin minoritetit grek të cilët përkthenin, Kosta Stathi e Mantho Mëhilli. Në libër përmendet infermieri ushtarak, Haki Fashollari i cili ishte kujdesur dy muajt e fundit për të burgosurit.

Roberit grek duke u shoqeruar ne Shqiperi-1949

Kirurgu Nikita Agapitidhi shkruan në librin e tij për njohjet me mjekët shqiptarë në spitalin e Korçës, Sotir Polena dhe Koço Gliozheni.
Bisedimet për lirimin e këtyre të burgosurve midis Shqipërisë dhe Greqisë ndeshën në vështirësi të mëdha sepse Tirana zyrtare i akuzonte për hyrje në territorin e Shqipërisë, ndërsa Greqia justifikohej se ata janë të burgosur që janë kapur në territorin grek nga ushtria komuniste greke. Pas disa muajve bisedimesh u ra dakord që robërit kishin hyrë gabimisht në territorin e Republikës Popullore të Shqipërisë prandaj duhet të riatdhesoheshin.
Më 19 Gusht 1956, grupi i parë i të burgosurve, 217 nga rreth 500 që ishin gjithsej prisnin në portin e Durrësit për të hipur në anija greken “Aliakmon” e cila ishte vonuar disa ditë sipas programit. Në 22 Gusht, gjatë kohës që hipën në anijen ishte i pranishëm shefi i Sigurimit shqiptar, Mihallaq Ziçishti. Anija me robërit mbërriti më 24 Gusht në portin e Pireas ku i prisnin të afërmit. Për disa kohë të gjithë këta të burgosur ishin nën vëzhgimin e sigurimit grek sepse dyshonin se në mesin e tyre mund të kishte agjentë të vendeve komuniste.

Roberit grek sapo mberiten ne Pirea, 24 Gusht, 1956

Këta robër do i ndiqte fati i keq edhe në Greqi pasi u riatdhesuan. Ata përfituan 300 dhrahmi nga Kryqi i Kuq Grek, nga një batanije dhuratë nga qeveria greke, 20 dhrahmi për ushtarët dhe 1.200 për oficerët.
Të sëmurëve ju dha mundësia që të vizitoheshin falas në spital dhe një pension, ndërsa të tjerët për vitet e robërisë përfituar vetëm pagën e 15 ditëve të punës, asgjë më shumë.
Brenda një viti u riatdhesuan për në Greqi edhe dy grupe të tjera të robërve nëpërmjet kufirit tokësor greko-shqiptar të Kakavijes.
Periudha e gjatë, e ndarë e tre grupeve për riatdhesim të robërve u bë nga ana e grekëve të cilët përgatisnin dosjet për çdo të burgosur. Greqia caktoi emrat se cilët robër duhet të riatdhesohen duke verifikuar qëndrimet politike për secilin gjatë periudhës që qëndruan në Shqipëri.

NASA zbulon ekzoplanetin shkëmbor më të afërt me Tokën

Astronomët e NASA-s zbuluan një planet shkëmbor ‘vetëm’ 21 vite dritë larg nesh, të cilin agjencia amerikane e hapësirës po e quan që tani një ‘minierë ari për shkencën’.

Planeti nuk është i banueshëm. Ai përshkon orbitën rreth yllit të tij në vetëm tre ditë, që do të thotë se është në një distancë të afërt me të, pavarësisht se ylli është më i ftohtë se Dielli ynë.

I quajtur HD-219131b, planeti është 1.6 herë më i madh se Toka dhe ka një masë 4 herë më të madhe. Planete të këtij lloji NASA i quan super-Toka. Ata gjenden me shumicë nëpër galaksi, por sërish njerëzimi di shumë pak për ta.

Kjo mund të ndryshojë me zbulimin e ‘fqinjit më të afërt’, i cili mund të sigurojë të dhëna të mjaftueshme për të kuptuar më mirë formimin e planeteve dhe të sistemeve diellore në përgjithësi.

Ky zbulim mbërrin një javë pas kapjes së Kepler -452b, i pagëzuar nga shkencëtarët edhe si “Toka 2.0”. Kepler është shumë i ngjashëm me planetin tonë. Ai orbiton në atë që njihet si ‘zona e banueshme’, është më i madh fizikisht dhe në moshë krahasuar me planetin tonë, por është 1400 vite dritë larg.
T CH

NJË KOMUNITET NË UDHËKRYQ

 Opinion nga Agim Basha !

Të enjten në mbrëmje..një përfaqësi shoqatash të komunitetit shqiptar që jeton dhe punon në greqi..(përfaqësuesit..ishin përgjithësisht nga athina dhe rrethinat..)u takuan me ambasadorin e RSh..në greqi,z.D.Dervishi.Synimi i takimit ishte një paraqitje e problematikës së pa mbarimtë që ka komuniteti shqiptar në greqi,dhe kërkimi i vëmendjes dhe zgjidhjes nga ana e shtetit shqiptar për atë gamë problemesh që i takojnë atij..si edhe ndikimi i tij përmes aksesorëve administrativ,ligjorë..dhe ku është e mundur ..edhe shoqërorë..në administratën dhe institucionet e qeverisë dhe shtetit grek..për zgjidhjen dhe lehtësimin e tyre..Mirëpo,takimi i shumëpritur prej emigrantëve,me ambasadorin e shtetit të tyre,nuk ishte edhe aq frutdhënës..dhe ca më pak shpresues.. ..Cilido që e përcolli që në çastet e para takimin,do të befasohej sa,me lehtësinë si e përcillte këtë takim zoti ambasador,aq edhe me insinuatat që ai lejoi ose nxiti të krijohen gjatë kohës së takimit..Që në pyetjen e parë që,bënte fjalë për pritjen e emigrantëve në shtetin shqiptar,të një emigranti, zoti ambasador tregoi performancën më të ulët që mund të mendojë ndokush për një diplomat karriere..Sepse,tek e fundit..një emigrant mund të dijë..(dhe kjo është diçka e falshme..) pak, më pak se një ambasador i cili,pretendon se i njeh mirë dhe në detaje hallet e komunitetit,dhe më tepër se aq.....Pyetja e të ftuarit ishte:A mund të ndihmojë shteti ashtu sikur ka premtuar se do asistojë me  qendrat e pritjes së emigrantëve në rast se ata vendosin të kthehen në atdhe,(për shkak të krizës..)nga greqia..?-Përgjigja e z.Dervishi ishte shumë fyese..për të gjithë pjesëmarrësit..(:Kur ikën nga Dibra,mati,dukagjini...cilin/ët pyetën..dhe,çfarë latë atje..?!)..ishte përgjigja e tij.Një përgjigje tipike e zyrtarit të paaftë,që e dëgjojmë shpesh në zyrat greke,ose edhe për shkak të rracizmit..(Ata të thonë:-nëse s'të pëlqen ik nga ke ardhur..!)-Pastaj,si për ta retushuar gabimin(e pafalshëm për një diplomat...)shtoi,ne të gjithë ..e dimë se sa fuqi ka shteti jonë..(a thua se ne punojmë në administratën publike..)...Mirëpo,në propagandën dhe boriet e pushtetit thuhet se deri në vjeshtë,pas reformës në drejtësi e gjykata... do jemi vendi që pret pas derës..''për në BE...Në europë,qytetarët i mbron me vendosmëri shteti..përmes strukturave të tij.. A mund të mendosh,pasi dëgjon ambasadorin e shtetit të flasë me këtë gjuhë...se do të ndodhë kjo gjë edhe,në shqipëri..!Jo,kjo do ishte diçka absurde...Sepse,ne të gjithë e dimë që një punë të dalë e bukur,e pëlqyeshme,e mirë,e besueshme,duhet të fillohet të bëhet me bindje, dhe me dashuri.dhe,sigurisht me kritere dhe procedura të përcaktuara qartë...Këto gjëra unë nuk i gjeta në bashkëbisedimin që deshëm të rindërtonim me z.ambasador të RSh..në Greqi...Mirëpo,keqkuptimi mes ambasadorit dhe pjesëmarrësve përfaqësues të komunitetit..u thellua edhe më tej,kur z.ambasador në përpjekje për tju përgjigjur një pyetjeje mbi sigurimet shoqërore dhe pensionimin në greqi...(mbasi përmendi ilustrativisht një shembull me një koleg të tij grek..mbi temën e pensionimit..)..-na tha plot keqardhje..Çfarë ti kërkojmë shtetit grek,sot kur ai është katandisur në këtë gjendje..Kjo përgjigje,nga ana e zotit ambasador...na befasoi plotësisht..A thua se marrëveshjet ndërshtetërore,apo ato ndërkombëtare..lidhen në varësi të qejfeve dhe orekseve të njërit apo tjetrit..Kontributet e sigurimeve shoqërore..përfshirë edhe pensionimin..njihen dhe mbrohen me ligj dhe konventa ndërkombëtare..Janë të sanksionuara në kushtetutën e çdo vendi demokratik..Një ligj i tillë afërsisht i çdo kushtetute thotë:Çdo qytetar që ka kontribuar me x apo y..vite pune..ose edhe që nuk ka mundur të japë një kontribut të tillë për shkaqe të ndryshme..sapo arrin në një moshë të caktuar..e cila në shtete të ndryshme varion..por afërsisht varion nga 62-65..(në greqinë e sotme synohet të shkojë në 67..vjeç..) pra,duhet të shpërblehet për kontributin që ka dhënë me një sasi të ardhurash për përballimin e nevojave jetike..Z.ambasador,duke na lënë ''me gojë hapur''.. na thotë:E çfarë ti kërkojmë ne greqisë...në këtë gjendje krize..?!-Kjo do të thotë se papërgjegjshmëria shtetërore është në nivelin më të lartë të mundshëm..dhe fati i emigrantëve në greqi..endet në..''Kalendat greke..''-Atëherë,çfarë bëni ju,zoti ambasador i RSh..në Greqi..?!Cili është kuptimi juaj aty..?!-Pra,shteti nuk merr përsipër çështje të tilla jetike për qytetarët e tij...dhe sigurisht me efekte edhe në ekonominë e vendit..(Pa mendoni sikur të pensionohen qindra qytetarë shqiptarë që e kanë mbushur moshën e pensionit..dhe të jetonin..(një pjesë e tyre..)në shqipëri..?A nuk do kishte efekte pozitivwe në ekonominë dhe jetën sociale të vendit..së paku në tregun e konsumit..në rritjen e xhiros ditore të tregtisë..etj..etj....!Por,më përpara le të themi..Cili do të ishte fati i këtyre të mjerëve që,jeta bën të sajën..vitet ikin..dhe njeriu nuk ka më mundësi të jetojë përmes punës fizike,apo mendore..etj..???Si do tja dalin përtej për të plotësuar nevojat më minimale të jetesës...?!Pak a shumë këtë la të kuptohej ambasadori me përgjigjen që u përpoq të jepte..!Po kështu për votën e emigrantëve...ai tha me të drejtë:Jemi i vetmi shtet në botë që e nxjerrim rezultatin në krye të dy e tri muajve...sepse,(u justifikua..ai..)..ne,shqiptarët të tillë jemi..e marrim kutinë e bardhë dhe e bëjmë të zezë...!Këtu ka një realitet të hidhur,në atë që pohoi ambasadori...Por,qytetarët prandaj zgjedhin në çdo katër vjet qeverinë..e cila vjen me zgjidhjen më të mirë..,çka,përfshin edhe zgjidhjen e këtij problemi me votën..!Qeveritarët,përfshi edhe zyrtarët e ministrisë së jashtme..nuk janë vetëm për të konstatuar..se,realitetet e hidhura vijnë dhe ndodhin,edhe pa këto pohime të tyre...Dikur,para dy vjetësh ishte thënë se do të zgjidhej problemi i votës në mënyrë elektronike..dhe,ne e besuam verbalisht..pa na shpieguar askush se si,dhe qysh do ndodhë..Për të ardhur sot në këtë udhëkryq të rrezikshëm në të cilin as orientohemi dot dhe as bëjmë dot gjë...Emigrantëve,pas takimit të së enjtes me z.ambasador të RSh..në Greqi ju tha:Gjeni zgjidhje vetë problemeve tuaj..sepse ne,shteti,nuk ju ndihmojmë dot...!